شعری برای درد (The Poem For Affliction)

یک جای تنگ..

سخت میگذرد..

بدون هیچ..

من و دو تخت خالی..جایم بین آنهاست....نشسته و غریب از اینها که کجا میروم.چرا و آیا پایانی هست؟!

راهی هست؟!چگونه خالی شوم از فرار از ترس از همه رنگهای سیاه این اتاق

پوچی فریاد میزند صبح را شب شب را صبح صدا میزند..

من و یک راه مجازی تنها دردم را جدا کرده که آن هم گاه گاهی میرود پی بازی اش..فقط نوای چند موزون مرا تسکین میدهد.

دردهای سرم بی اندازه داد میزنند

ول میکنند مرا شب های نیمه نشسته رابا درد روزهای بی فشار را با زجر...گاهی یک صدا از دریچه یک سوراخ..گاهی کابوس های خط خطی گاهی توان بلند نشدن

از این داروها خسته ام من مریضم....بیمارم..

آزادی رهایم کن....!