شهرام محمودی در گفتوگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: من از جوی که در سالن شهید گلعباسی شهر ورامین به وجود آمد به شدت ناراحت شدم این درست نبود که به بازیکنان به ویژه ملیپوشان شهرداری ارومیه در آن بازی توهین کنند. امیدوارم که نه در حرف بلکه در عمل به سوی سالمسازی فضا برویم و روزی برسد که در سالنهای والیبال دیگر شاهد کوچکترین فحاشی هم نباشیم.
وی افزود: من خودم سال گذشته بازیکن متین ورامین بودم و برای این تیم و هوادارانش احترام زیادی قائل هستم اما واقعا ناراحت شدم که در این سالن به من و چند نفر دیگر از ملیپوشان توهین شد. البته روی سخن من فقط شهر ورامین نیست. ما در خیلی از سالنهای ایران شاهد این نوع رفتار هستیم. والیبال یک ورزش دانشگاهی است و همیشه بازیکنان و طرفداران آن را قشر فرهنگی و فرهیخته جامعه تشکیل میدهند اینکه برخی خط دهند تا چند نفر روی سکوها تماشاگران را علیه تیم حریف تحریک کنند اصلا زیبنده این ورزش نیست.
ملیپوش والیبال ایران خاطرنشان کرد: من همیشه طرفدار حضور خانمها در سالنهای والیبال بودم اما با این رفتاری که در شهر ورامین دیدم، نظرم تغییر کرد. در این مقطع زمان و با چنین جوی حضور خانمها در سالنهای والیبال صددرصد اشتباه است و نمیتوان اجازه داد تا شرایط به همین شکل پیش برود.
شهرام محمودی با اشاره به برخورد انضباطی با تماشاگرنماها در شهر ورامین گفت: من انتظار برخورد محکمتر ی از سوی فدراسیون والیبال داشتم. فکر نمیکنم با یک جلسه محرومیت این موضوع به صورت ریشهای حل شود. شاید بهتر باشد که مسئولان سازمان لیگ کسر امتیاز را در دستور کار قرار دهند. به هر حال ما ملیپوشان هم انسان هستیم و برنمیتابیم که بشنویم به ناموسمان فحاشی کنند. اینکه برخی به نام اسم همسران والیبالیستها را مورد خطاب قرار میدهند جریانی هدفدار است که جریان فرهنگی این ورزش را تحتالشعاع قرار داده است. هر کسی نباید برای نتیجه اخلاق را در ورزش قربانی کند. امیدوارم که این مسائل یک بار برای همیشه با برخورد قاطع ریشهکن شود.
وی همچنین درباره برخی تصاویر منتشر شده از ورزشکاران والیبال در فضای مجازی گفت: من بعید میدانم که برخی والیبالیستها عکسی مغایر با فضای ارزشی جامعه در صفحات مجازی منتشر کنند. البته این موضوع به حوزه شخصی برمیگردد اما معمولا دیگران از والیبالیستها عکس میگیرند و آن را منتشر میکنند. ما به عنوان الگوهای جامعه خودمان را مسئول میدانیم تا اجازه ندهیم فضایی مغایر با ارزشها به نام ما ایجاد شود.
برای اینکه هر روزمان بهتر از دیروز باشد و عاقبت بهخیر شویم نیاز به چهار عادت اصلی داریم:
آینده نگری، برنامهریزی، تمرین و تلاش.
آینده نگری خیلی مهم است آنقدر که نمیشود آن را زیر مجموعه برنامهریزی آورد. استعداد یابی و پرورش آن، هدف گذاری و امید سه ضلع همین آیندهنگری است. ما باید برنامه ریزی کنیم برای درخشش. بیبرنامه هیچ درخشش و پیشرفتی در سطح حرفهای رخ نمیدهد همانطور که بدون تمرین هم رسیدن به موفقیت حرفهای محال است.
از جنبه شغلی و رسیدن به بازنشستگی مالی نیز میتوان به این موضوع نگاه کرد و البته موضوع سادهتر هم میشود: