حضرت امام حسن عسکری (ع )
امام حسن عسکری (ع ) در سال 232هجری در مدینه چشم به جهان گشود . مادر والا گهرش سوسن یا سلیل زنی لایق و صاحب فضیلت و در پرورش فرزند نهایت مراقبت راداشت ، تا حجت حق را آن چنان که شایسته است پرورش دهد . این زن پرهیزگار در سفری که امام عسکری (ع ) به سامرا کرد همراه امام بود و در سامرا از دنیا رحلت کرد . کنیه آن حضرت ابامحمد بود .
امام به عنوان هادی امّت، به دنبال هدایت و گره گشایی از کار مردم است؛ فرقی نمی کند که حجّت الهی در چه شرایطی زندگی کند؛ خواه در فضایی نسبتاً باز، خواه در فضایی کاملا بسته و تحت نظر. امام حسن عسکری علیه السّلام که از سال 234 ق به همراه پدر بزرگوارش، امام هادی علیه السّلام در سامرّا به سَر می بردند، دوران سختی را می گذاردند امّا این سختی دوران، مانع هدایتگری ایشان نمی شود.
مدّت امامت امام عسکری علیه السّلام، 6 سال بود. در یکی از این سال ها، در سامرّا، قحطی پیش آمد؛ معتمد عبّاسی، خلیفه وقت، دستور داد مردم به نماز استسقاء (طلب باران) بروند. مردم سه روز پی در پی برای نماز به مصلّی رفتند و دست به دعا برداشتند امّا باران نیامد. روز چهارم «جاثَلیق» (1)، بزرگِ اسقفان مسیحی (2) همراه مسیحیان و راهبان به صحرا رفت. یکی از راهبان هر وقت دست خود را به سوی آسمان بلند می کرد، بارانی درشت فرو می بارید. این بار هم همینطور شد و در اثر دعای او، باران زیادی بارید؛ این مسئله سبب شکّ و تردید مسلمین گردید به گونه ای که حتّی عدّه ای به مسیحیّت (3) تمایل پیدا کردند.
به دنبال این جریان، خلیفه عبّاسی دست به دامان امام حسن عسکری علیه السّلام شد که در زندان بودند. خلیفه به امام عرض کرد که امّت جدّت رسول الله صلی الله علیه و آله را دریاب که هلاک شدند و داستان را برای امام تعریف کرد. امام فرمودند: فردا خواهم آمد و شکّ مردم را به امید خدا برطرف خواهم ساخت.
امام به عنوان هادی امّت، به دنبال هدایت و گره گشایی از کار مردم است؛ فرقی نمی کند که حجّت الهی در چه شرایطی زندگی کند؛ خواه در فضایی نسبتاً باز، خواه در فضایی کاملا بسته و تحت نظر
فردا که شد مردم آمدند، آن راهب نصرانی هم آمد. همین که دست ها را بلند کرد که دعا کند، امام عسکریّ علیه السّلام به بعضی از خدمت گزاران خود فرمود: دست راست راهب را بگیرید و ببینید میان انگشتان دست او چیست؟ استخوان سیاهی از دست راهب گرفتند؛ امام خطاب به راهب فرمودند: اکنون دعا کن و از خدا طلب باران کن، همین کار را کرد امّا آسمان که می رفت بارانی شود، در اثر دعای او باز شد و خبری از باران نشد.
خلیفه از امام پرسید: ای ابا محمّد این استخوان، چیست؟
امام عسکریّ علیه السّلام فرمود: این راهب از کنار قبر یکی از انبیاء عبور می کرده به این استخوان که متعلّق به بدن او بوده، دست پیدا کرده، و هیچ استخوان پیامبری ظاهر نمی شود مگر اینکه از آسمان باران می بارد.(4)
از این حادثه عظیم دو نتیجه می گیریم:
اوّل مسئله توسّل به انبیاء و اولیای الهی که مورد انکار طائفه وهّابیّت است؛ به این گمان که پیامبر که رحلت کرد، دیگر هیچ کاری از او بَر نمی آید. روشن است که این گمان به سبب جهل این طائفه به هویّت اصلی انسان یعنی نفس و جان انسان می باشد. این واقعه به روشنی اثبات می کند که حتّی تکّه ای از بدن مبارک یکی از اولیای الهی قادر است به اذن الله، کارهای بزرگی را انجام دهد.
دوم در خصوص افرادی که پیش گویی می کنند یا فال می گیرند و مانند آن، مردم عزیز بدانند که بسیاری از این اشخاص در شرایط خاصّی قادر به انجام کاری می باشند. به عنوان نمونه جایی که برای نشستن انتخاب می کنند، مهمّ است، از او بخواهید تا جای خود را تغییر دهد، آن گاه کارش را ادامه دهد. آیا خواهد توانست یا...!
امیدوارم از این واقعه تاریخی بهره برده باشید.
پی نوشت:
1. به رئیس نصاری در مناطق اسلامی، جاثَلیق گفته می شود.
2. به واعظ و خطیب مسیحیان،اسقف گفته می شود؛ کاتولیک ها، اسقف اعظم رم را «پاپ» می نامند.
3. برای مطالعه درباره مسیحیّت به کتاب ارزشمند "شناخت مسیحیّت" اثر عبّاس رسول زاده و جواد باغبانی نشر موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره)، مراجعه کنید.
4. إربلی، علی بن عیسی، کشف الغمّة فی معرفة الائمّة، مصحّح رسولی محلّاتی، هاشم، نشر بنی هاشمی، چاپ اوّل، 1381ق، تبریز، ج2، ص429.
منبع:سایت تبیان
ماه صفر ماه حزن و اندون بیشمار اهلبیت (علیهم السلام) است، چون اوّل این ماه وارد شهر دمشق شدند در حالی که تمام شهر، آذین بسته شده بود و مردم آمده بودند به استقبال کاروانی از اسراء خارجی، غافل از این که اهلبیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) هستند.
اما در همین ماه صفر اربعین سید و سالار آزادگان؛ حسین بن علی (علیه السلام) است که در آن روز زیارت اربعین سفارش شده است.
امام صادق (علیهالسلام) فرمودهاند:
«مَن خَرَجَ مِن مَنزِلِه یُریدُ زیارة قَبر الحُسینِ بنِ عَلی (عَلیهالسَلام) اِن کَانَ مَاشِیاً کُتِبَتْ لَهُ بِکُلِّ خَطْوَةٍ حَسنةٍ وَ مَحَا عَنْهُ سَیِّئَةٍ. هر کس به قصد زیارت امام حسین (علیه السلام)، پیاده از خانهاش خارج شود، خداوند در مقابل هر گام، برای او حسنهای مینویسد و گناهی از او میزداید.»[1]
امام حسن عسکری (علیه السلام) هم فرمودند:
«عَلاماتُ المُؤمِنِ خَمسٌ: صَلاةُ إحْدَی و خَمسِینَ، و زِیارَةُ الأربَعِینَ، و التَّخَتُّمُ فی الیَمِینِ و تَعفِیرُ الجَبِینِ، و الجَهرُ بِبِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ. امام حسن عسکری (علیهالسلام) در حدیثی علامتهای مؤمن را پنج چیز شمردند: نماز، پنجاه و یک رکعت، زیارت اربعین، انگشتر کردن در دست راست، پیشانی بر خاک نهادن و (بسم الله) را در نماز، آشکارا گفتن»[2]
در این دو روایت، از سویی اصل زیارت امام حسین (علیه السلام) سفارش شده و از طرفی هم در این روز طبق نقل امام عسکری (علیه السلام) و همچنین سفارش امام صادق (علیه السلام) به پیاده رفتن به زیارت ابی عبدالله، همچنان که در زیارت اربعین مرسوم است.
منابع:
1- بحار الانوار، ج98، ص 28.
2- بحار الانوار، ج98، ص 329.