ماه صفر ماه حزن و اندون بیشمار اهلبیت (علیهم السلام) است، چون اوّل این ماه وارد شهر دمشق شدند در حالی که تمام شهر، آذین بسته شده بود و مردم آمده بودند به استقبال کاروانی از اسراء خارجی، غافل از این که اهلبیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) هستند.
اما در همین ماه صفر اربعین سید و سالار آزادگان؛ حسین بن علی (علیه السلام) است که در آن روز زیارت اربعین سفارش شده است.
امام صادق (علیهالسلام) فرمودهاند:
«مَن خَرَجَ مِن مَنزِلِه یُریدُ زیارة قَبر الحُسینِ بنِ عَلی (عَلیهالسَلام) اِن کَانَ مَاشِیاً کُتِبَتْ لَهُ بِکُلِّ خَطْوَةٍ حَسنةٍ وَ مَحَا عَنْهُ سَیِّئَةٍ. هر کس به قصد زیارت امام حسین (علیه السلام)، پیاده از خانهاش خارج شود، خداوند در مقابل هر گام، برای او حسنهای مینویسد و گناهی از او میزداید.»[1]
امام حسن عسکری (علیه السلام) هم فرمودند:
«عَلاماتُ المُؤمِنِ خَمسٌ: صَلاةُ إحْدَی و خَمسِینَ، و زِیارَةُ الأربَعِینَ، و التَّخَتُّمُ فی الیَمِینِ و تَعفِیرُ الجَبِینِ، و الجَهرُ بِبِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ. امام حسن عسکری (علیهالسلام) در حدیثی علامتهای مؤمن را پنج چیز شمردند: نماز، پنجاه و یک رکعت، زیارت اربعین، انگشتر کردن در دست راست، پیشانی بر خاک نهادن و (بسم الله) را در نماز، آشکارا گفتن»[2]
در این دو روایت، از سویی اصل زیارت امام حسین (علیه السلام) سفارش شده و از طرفی هم در این روز طبق نقل امام عسکری (علیه السلام) و همچنین سفارش امام صادق (علیه السلام) به پیاده رفتن به زیارت ابی عبدالله، همچنان که در زیارت اربعین مرسوم است.
منابع:
1- بحار الانوار، ج98، ص 28.
2- بحار الانوار، ج98، ص 329.