عباس ماکنالی

باسمه تعالی

عباس ماکنالی در سال 1344در روستای کهناب از توابع شهرستان اندیمشک در خانواده ای متوسط و مذهبی به دنیا آمد.همزمان با تحصیلات متوسطه و با شروع جنگ تحمیلی به جبهه های حق علیه باطل شتافت و به فیض بزرگ جانبازی ناءل آمد.پس از اتمام جنگ تحمیلی به اقتضای شعل در دانشگاه به تحصیل در رشته مهندسی معدن مشغول و با مدرک کارشناسی مهندسی معدن در جبهه توسعه و خودکفایی به خدمت مشغول گردید.

پس از سالها خدمت در عرصه معدن و کار در صنایع معدن چناره بازنشسته گردید پس از بازنشستگی با ادامه تحصیل در رشته علوم سیاسی مدرک کارشناسی ارشد خود را در این رشته کسب کرده و فعالیتهای سیاسی خود را که سالها به علت مشغله شغلی با شدت کمتری دنبال میکرد از سر گرفت.

مهندس عباس ماکنالی از سیاسیون شهرستان است که در تمامی انتخابات مسءولیت داشته و از نیروهای موثر در هر چه باشکوه تر برگزار شدن انتخابات بوده است.

آخرین مسءولیت ایشان در انتخابات مدیر ستاد اتخاباتی آقای روحانی در اندیمشک است.آقای ماکنالی برخلاف منش سیاسی اصلاح طلبانه خود هیچ گاه در دام نیروهای تندرو این جناح گرفتار نشده و همواره التزام عملی خود را به جمهوری اسلامی و ولایت فقیه در گفتار و کردار به اثبات رسانیده است.شرکت در همایشهای انتخاباتی مختلف اصلاح طلبان و مدیریت ستاد دولت تدبیر و امید در شهرستان اندیمشک این احتمال را بیش از پیش کرده که مهندس ماکنالی به عنوان نامزد انتخاباتی دولت در اندیمشک معرفی شود.

در هر صورت شرکت آقای مهندس عباس ماکنالی در انتخابات این دوره مجلس شورای اسلامی قطعی به نظر میرسد.

پیاده روی! یا زیاده روی دیپلماسی خنده...

پیاده روی وزیر امور خارجه کشورمان با جان کری وزیر خارجه آمریکا، در خلال مذاکرات هسته ای بازتاب های متفاوتی  در کشور داشت. طیف وسیعی از جریانات انقلابی کشور به این اقدام  وزیر امور خارجه ،واکنش منفی نشان داده و آن را در راستای منافع و عزت ملی کشور ندانسته اند. اما عده ای نیز همچون نماینده همیشه در صحنه شهرستان لاهیجان! از سر سطحی نگری میگویند: ظریف و کری در مذاکرات راه بروند یا بنشینند چه فرقی می کند؟

در عرف دیپلماتیک حتی چگونه نشستن یک مقام سیاسی در مقابل همتای خود حساب شده و حاوی نکات ظریف و حرف های ناگفته است، چه برسد به پیاده روی و قدم زدن با دشمنی که سالها آرزوی یک کلمه سخن گفتن با دیپلمات های کشورمان را  داشت! البته اگر روابط سیاسی دو کشور دوستانه باشد،شاید بتوانند دو وزیر امور خارجه به اتفاق هم به استخر هم بروند! چنانکه بوش پسر در سفر خود به عربستان درجشن شمشیر اعراب شرکت کرد و با همتای سیاسی خود رقصید! اما وقتی هزاران مسئله لاینحل و مشکل ناتمام در مقابل دوکشور وجود دارد و درست یک روز قبل از پیاده روی ظریف، اوباما برای چندمین بار ایران را تهدید به حمله نظامی می کند،خروج از دیپلماسی معمول و قدم زدن با وزیرامورخارجه کشور دشمن، کاریست اشتباه و نتیجه ای جز زیر پا گذاشتن عزت ملی کشور ندارد.

هر چند مسئله فقط راه رفتن با وزیر امور خارجه آمریکا نیست، موضوع راه آمدن با دشمن است، که این راه آمدن با دشمن، حتی از پیاده روی هم بدتر است! دشمنی که  به پنجاه سال دشمنی خود با مردم ایران اعتراف می کند و گستاخانه این دشمنی را ادامه می دهد.

موضوع، تنها پیاده روی نیست، بلکه عزت و حیثیت کشور است که بدون گرفتن هیچ امتیازی زیر پا گذاشته می شود.مسئله، پیاده روی نیست، بلکه زیاده روی در دیپلماسی خنده است.

راه آمدن با دشمن قرار بود لرزه بر ساختار تحریم ها بیاندازد، اما  به شاکله، استقلال، عزت و غیرت ملی کشور لرزه انداخت! و 100 تحریم دیگر را برای کشور رقم زد! راه آمدن با دشمن قرار بود برای پاسپرت ایرانی احترام بیاورد،اما بی احترامی را برای پاسپرت نماینده دائم ایران در سازمان ملل به ارمغان آورد! چنانکه وزارت  امورخارجه نتوانست بعد از 300 روز ویزای نماینده خود در سازمان ملل را از آمریکا بگیرد و به ناچار شخص دیگری را معرفی کرد! راه آمدن با دشمن قرار بود چرخه سانتریفیوژ ها را با چرخه زندگی مردم با هم بچرخاند، حال آنکه چرخ سانتریفیوژ ها از چرخش ایستاد و چرخه زندگی مردم نیز سخت تر از گذشته می چرخد!

اکنون سوالی که برای مردم مطرح است این است که براستی حاصل دیپلماسی خنده و پیاده روی، و راه آمدن با دشمن، طی یکسال و نیم گذشته برای کشور چه بوده است؟

حالا نوبت "م.ه" معروف است

ملت از دستگاه قضا قاطعیت و سرعت عمل توام با اجرای عدالت علوی را در برخورد با آقازاده معروف مطالبه می کنند. آقازاده ای که علاوه بر اتهامات گسترده اقتصادی، موارد اتهامی سیاسی و امنیتی، حتی ارتباط با سرویس های جاسوسی بیگانه و ضدانقلاب خارج نشین نیز درباره او شایعه شده است. برخی شنیده ها از او به عنوان یکی از بانیان و مشاوران اصلی تحریم ملت ایران یاد می کنند و..ظاهرا، روند دادگاه "م.ه" به پایان رسیده است و افکار عمومی ملت ایران در انتظار اعلام رای قاضی محترم هستند تا بنگرند که عدالت برای یکی از بزرگترین و سنگین ترین پرونده های تاریخ انقلاب اسلامی چگونه اجرا خواهد شد.هرچند وکلای متهم دانه درشت، در مصاحبه های مختلف با رسانه ها تلاش کرده اند تا با ادبیاتی عجیب، از احتمال برائت وی سخن بگویند اما موارد اتهامی او آنقدر سنگین است که عده ای دیگر، صدور حکمی کم سابقه برای وی را محتمل بدانند.با این همه، تنها یک نفر و یک مجموعه می تواند در این پرونده اعلام رای کند: قاضی مقیسه و دستگاه عدلیه جمهوری اسلامی؛ و الباقی تنها ظن و گمان است.اگرچه معاون اول قوه قضاییه بارها نسبت به اعمال فشار سیاسی از سوی بعضی ها(!) در این رابطه خبر داده است اما مردم همچنان به اجرای عدالت دل خوش کرده اند. روزهای آتی، اجرای عدالت از سوی قوه قضاییه محک جدی خواهد خورد؛ امید که امانتداران عدالت علوی از این پرونده مهم نیز سربلند خارج شوند.

مذاکره برد-برد از ریشه غلط است

پایگاه تحلیلی سیاسی اثبات

ما می‌نشینیم با دزدی که مال ما را دزدیده، مذاکره می‌کنیم و بعد هم برای پس گرفتن مالی که خود، صاحب آن هستیم دوباره مالی دیگر را به دزد می‌دهیم تا ثروت قبلی را به ما بدهد. این یعنی باخت مطلق.

وبگاه "پایگاه تحلیلی سیاسی اثبات" نوشت:

سلسله مباحث مذاکره باشیطان/مذاکره برد برد از ریشه غلط است:

بیشتر بخوانید

عارف: مشکل اصلی کشور بی‌اخلاقی است

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و رییس بیناد امید ایرانیان با بیان اینکه حیات و استمرار انقلاب در گرو توجه به اخلاق است گفت: اگر اخلاق را مبنای فعالیت های سیاسی قرار می دادیم؛ با اتفاقات دهه اخیر به ویژه انتخابات مواجه نمی‌شدیم.

 

 

«محمدرضا عارف» در کنفرانس «مدیریت خدمات با تاکید بر اخلاق حرفه ای و فرهنگ خدمت» به هزینه هایی که نظام به دلیل بی اخلاقی و بداخلاقی حتی یک نفر متحمل شد، اشاره کرد و افزود: اخلاق باید پایه و مبنای همه فعالیت های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی قرار گیرد؛ تا به رشد و توسعه پایدار دست یابیم. وی با طرح این پرسش که در عرصه رقابت های سیاسی تا چه میزان به اصل اخلاق پایبند هستیم اظهار کرد: نباید برای دور کردن رقیب خود به تهمت، شایعه و دروغ روی آوریم. رییس بنیاد امید ایرانیان ادامه داد: پذیرش اصل و مدیریت اخلاق، نیازمند باور و اراده جدی است که باید توسط نخبگان دانشگاهی آغاز شود. عارف، مشکل و نگرانی اصلی کشور را بی اخلاقی دانست و گفت: اگر توجه به موضوع اخلاق را در بین مدیران ارشد نداشته باشیم، گرفتار مسایل نامطلوب اجتماعی خواهیم شد.