داروی رفع نگرانی ها

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی بچه‌ی ما به سنین نوجوانی که می رسه نگرانی های ما هم بیشتر میشه ؛نگران این هستیم که دوست ناباب پیدا نکنه، نگران این هستیم که دچار انحرافات جنسی و عاطفی نشه، نگران این هستیم که مبادا سمت اعتیاد بره،  نگرانی نسبت به آینده ،تحصیلات ،ازدواج، اقتصاد و ... هم وجود داره

بعلاوه که این سنین نوجوانی برای خود نوجوان هم یه سری نگرانی ها، ترس ها،اضطراب ها،استرس ها رو به ارمغان آورده 

خود به خود نگرانی ها آرامش و امنیت رو از ما سلب می کنه و غالب خانواده ها دنبال راه چاره ای برای نگرانی های خود هستند و می خواهند فرزندشان از آسیبهای اجتماعی،انحرافات جنسی،روابط حرام و ... در امان باشد و مدام از خود می پرسند راه چاره چیست؟

بنده می خواهم راهکاری را امنیت روحی و روانی شما از زبان امام رضا علیه السلام بیان کنم.

امام رضا علیه السلام در جمع مردم نیشابور فرمودند:

« کلمه لا اله الا الله حصنی فمن قالها دخل حصنی و من دخل حصنی امن من عذابی»
کلمه توحید (لا اله الا الله) دژ و حصار محکم من است. هر کس آن را بگوید، داخل حصار من شده و هر کس داخل قلعه و حصار من شود، از عذاب من در امان است.
سپس حضرت رضا علیه السلام فرمود:« آری، خداوند راست فرمود و جبرئیل و رسول خدا و ائمه اطهار علیهم السلام همه راست گفته اند.»
در این هنگام کجاوه امام به راه افتاد.(چه بسا مامورین مأمون، کجاوه را حرکت دادند.)
ولی امام اشاره کرد کجاوه را نگه دارند و ندا کرد:« بشرطها و انا من شروطها »
اما در صورتی که به شرط‌های آن عمل شود، و من یکی از آن شرط‌ها هستم. عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 135. 

کسی که خودش و خانواده اش رو با محبت و ولایت اهل بیت علیهم السلام وارد دژ محکم لا اله االا لله کنه از همه نگرانی ها در امان خواهد بود و از نگرانی های مداوم دنیایی عذاب نخواهد کشید و خودش رو از عذاب آخرتی نجات داده است.

شهادت امام رضا علیه السلام تسلیت باد

نامه یک همسنگر دوران دفاع مقدس به رضا حسن زاده - گروگان فرقه رجوی

منبع: انجمن نجات مرکز گیلان| دوشنبه ۱ دی ۱۳۹۳ چاپ

بسمه تعالی
خدمت برادر و دوست عزیزم آقای رضا حسن زادهبا سلام و احترام اینجانب قاسم بابائی ازاستان گیلان – خمام ساکن روستای فشتکه هم محلی وهمسنگری تو و همدوره سربازی این نامه را درشب یلدای زمستان 1393 درحالی می نویسم که به اتفاق دو برادرانت بنامهای جعفر(محرم) وحسن حسن زاده وسایر دوستان وهم محلیهای تو درقهوه خانه خودم هستیم . من بعد از پایان سربازی سر کاررفته و ازدواج کردم و صاحب دو فرزند پسر و دختر شدم و خیلی از زندگی درکنار خانواده ام خوشحال و راضی هستم. روستای ماخیلی آباد و رشد کرده است.
رضاجان یاد دوران سربازی بخیر خصوصا دوران آموزشی در چهل دختر که بودیم. راستی یادت هست که بلندگو اعلام کرده بود ما ملاقاتی داریم چند نفر از بچه محلیهای ما بنامهای احمد یعقوبی،عزیزحسین پور و اسماعیل رئوفی باهم بودیم. یاد دوران جنگ درمنطقه جنگی مهران بخیر که همیشه به همدیگر سرکشی میکردیم و موقع رفتن به مرخصی از همدیگر نامه میگرفتیم ومیبردیم برای خانوادها یمان. یادت هست که یک روز نهار امدم پیشت در سنگرت که خیلی اصرار داشتی پیشت بمانم و من گفتم که پست نگهبانیم شروع شده است.
رضا جان جایت اینجا خیلی خالیست تمام بچه های هم سن و سالمان همیشه از شما و خاطرات ما یاد میکنند و آرزوی دیدارت را دارند . راستی خانواده شما خیلی آرزوی دیدارت را دارند و لحظه شماری میکنند. رضاجان راستی دوستانت که با تودر اسارت بودند بنامهای آقایان اکبرمحبی،حمیدحاجی پور، رضارجب زاده وحسن شرقی که آزاد شده و به آغوش گرم خانواده خود باز گشته اند با آنها ملاقات حضوری داشتیم که خیلی از اوضاع واحوال گیلان و محل خود راضی و خوشحال هستند و آرزوی دیدارت را دارند.
رضاجان ببین از اردوگاه اشرف تا کمپ لیبرتی بچه هائی که با تو بودند الان با شما نیستند اکثرا به آغوش خانواده هایشان بازگشته اند . حداقل این چند سال عمری که مانده است بیا تا در خاک کشور عزیزمان ودر روستای خوش آب و هوای خودمان یعنی فشتکه دور هم باشیم و از طبیعت زیبا و دریای نیلگون و جنگلهای زیبا و زمینهای کشاورزی و تازگی ازمنطقه آزاد گلشن لذت ببریم .
به امید دیدار شما دوست و برادر عزیزم رضاجان دوستدارت قاسم بابائی و برادرانت و کلیه دوستان و آشنایان و هم محلی هایت در فشتکه زیبا . خدا یارت باد.
قاسم بابایی

بسمه تعالی
(( نیکی در همه جای دنیا پسندیده است وکمک به همنوع پسندیده ترین نیکیهاست.بی تردید نیکوکاران از بندگان مخلص خداوند یکتا هستند))
سرکارخانم ناوی پیلای کمیسر حقوق بشر سازمان ملل متحد درعراق
با سلام و تائیدات الهی
به استحضار میرساند در طول جنگی که 33 سال پیش بر ملت مظلوم ایران تحمیل شدیکی ازفرزندان ما بنام رضاحسن زاده که دردفاع از آب وخاک خود درمقابل متجاوزان به جبهه رفته و مجروح گشته بود توسط نیروهای صدام اسیر گشته و سپس سازمان منافقین به بهانه ی کمک به اسرای جنگی و بردن آنها به سازمان صلیب سرخ وی را از اردوگاه اسراخارج وبه کمپ اشرف وقت منتقل نموده که تاکنون از حداقل حق و حقوق هرانسان که دیداربا خانواده خود میباشد را محروم کردند.
ماجهت دیدار با ایشان بارها به کشور عراق رفته اما متاسفانه هر بار با فحاشی و سنگ پرانی گماشتگان سازمان مواجه شدیم که یکی ازما بشدت مجروح شدیم که مستندات آن درسایت نجات منتشرشد . همچنین اخیرا اطلاع حاصل نمودیم که گروه تروریستی داعش دراطراف کمپ لیبرتی علیه یک کاروان ملل متحد دست به عمل جنایتکارانه تروریستی زده است لذا از شمامقام عالی جهانی استدعای عاجزانه داریم که اجازه ندهید رجوی خائن جهت رسیدن به اهداف شوم وجاه طلبانه خویش اعضای فریب خورده خودرا ازروی بی خبری به قربانگاه بفرستد و همچنین درخواست انتقال عزیزان خود از لیبرتی نا امن به دنیای آزاد را داریم .
با درایت و اقتداری که دارید جهت حفظ و ایجاد امنیت فرزندان ما و انتقال سریع آنها به جوامع آزاد بشری تلاش نموده و امید داریم که اقدام شما جهت بازگرداندن عزیزان ما به آغوش خانواده ها در حافظه تاریخ ثبت و نامتان در قلب خانواده ها جاویدان بماند. .

با تشکر و تقدیم احترام : خانواده رضا حسن زاده
شماره های تماس : [phone]

لحظات سخت-ترین امتحانات ...

 

 

 

  لحظات سخت-ترین امتحانات ... 

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید

  بسم الله الرحمن الرحیم 

 تلفن خانه به صدا در آمد. سیم گوشی را با انگشت شصت گرفتم و به طرف گوش خود کشیدم. مردی، بعد از سلام و احوالپرسی، مودبانه شماره و فامیل صاحب خانه را شناسایی کرد!. توضیح داد که تغییر شماره را از طریق مخابرات پیگیری کرده ام. «گوشی خدمتتون، صحبت کنید!.» مردی دیگر بدون احوالپرسی و معرفی خویش، با صدایی کلفت، معجونی از لهجه شهرضایی با تغییراتی مربوط، گفت: «منزل... در خونه ما به مادرم بگید بیاد پشت تلفن!»
بی اختیار و بدون درنگ؛ ذهنم، فرزند اسیر همسایه کوچه-ی پایینی را تجسم کرد!. صدای کلفت و شری که بارها در کوچه حین دعوا و داد و قال شنیده بودم. پرسیدم ... پسر ...آغایی؟. نام مادرش، را با پسوند آغا که به دلیل سیادت شهره اهل محل بوده و هست. جواب داد: «بله، بی زحمت بهش بگید بیاد پشت تلفن» همین که شروع به توضیح دادم. گفت: «گوشی را میدم، به این آقا بگید.»
برای او توضیح دادم که ما حدود هشت سال است از آن محل به محلی دیگر رفته-ایم. شماره های تلفن چهار رقمی یک دهه-ی پیش با اضافه شدن عدد دو، پنج رقمی شده است. از روی تجسس و حساسیت موضوع از او پرسیدم از ایران یا خارج از ایران تماس می گیرید؟ وقتی جواب داد: «از ایران تماس می گیرم» خطاب به وی گفتم: من جانباز قطع نخاع جنگ و از وضعیت ایشان در حین اسارت اطلاع دارم. جواب داد: «الان در ایران است و در حال بازجویی. اگر برای صحبت با مادرش راهی به نظرتان می رسد اقدام کنید». خطاب به وی گفتم ده دقیقه ی دیگر دوباره زنگ بزنید. همین که تلفن را قطع کردم. مادر پرسید، کی بود؟! گفتم: پسر ...آغا. باورش نمی شد!.
شماره-ی تلفن خانه ی یکی از فامیل را در محل قدیم گرفتم. عمه ام گوشی را برداشت. خطاب به وی گفتم: خیلی زود دو کوچه پایین تر، درب خانه ...آغا بروید و او را به منزل خویش بیاورید. ده پانزده دقیقه دیگر پسرش زنگ می زند تا با او صحبت کند!. گفت: «دروغ نگو!» انگار باورش نمی شد!. عجله و تماس فوری جهت خبر بودن یا نبودن او را سفارش کردم. نزدیک به ده دقیقه بعد تلفن ما به صدا در آمد. نمی توانستم بدانم کدام یک زنگ می زنند. گوشی را برداشتم. عمه خبر داد: «آرام، ...اغا اینجاس. زود با من آمد». انگار نمی-خواست بیشتر توضیح دهد. گفتم، منتظر بنشینید. دقایقی دیگر زنگ می زند.
دو سه دقیقه ای گذشت. باز تلفن ما به صدا درآمد. الو، سلام و احوالپرسی مجدد، عذرخواهی از مزاحمت. به اقای تماس گیرنده توضیح دادم، مادر او اکنون در خانه ای حوالی همان محل، با این شماره ... منتظر تماس است. تشکر فراوان کرد. قول تماس فوری داد.
فکر و ذهنم ادامه ی ماجرا را پیگیری می کرد!. حقیقت اینکه عزم جزم کرده بودم اگر تلفن خانه فامیل جواب نداد، وسیله ای برای آوردن مادر وی از آن محل به خانه ی خودمان تهیه کرده و اقدام نمایم. اما راه اول، دور از پیگیری مستقیم من، جواب داد. عکس العمل مادری با حس مادرانه، نسبت به فرزندانی که تضاد(پارادکس) افتخار و شرمندگی را برایش ایجاد کرده بودند، دیدنی بود!. شهادت یک فرزند و وادادگی فرزند دیگر حین اسارت، برای مادری با حس مادری، بسیار سخت است!.
زمان حضور فرزندان وی در جبهه های جنگ تنها ما و یکی دو خانواده ی ساکن در محل دارای تلفن بودیم. ایشان و برخی از جوانان محل که به جبهه یا خدمت سربازی و چند نفری که برای کار به کشور کویت رفته بودند، از طریق تلفن منزل ما با خانواده های خویش تماس می گرفتند. نکته جالب اینکه وی بعد از نزدیک به نه سال اسارت نام و شماره قدیم ما را به یاد داشته بود. وی در دوران اسارت تاب مقاومت نداشته و به همکاری با نیروهای عراقی پرداخت. با پایان جنگ و مبادله-ی اسرا، او همراه آزادگان به وطن باز نگشت!. زمزمه-ی پناهندگی وی به عراق یا پیوستن به سازمان منافقین شنیده می- شد. تا اینکه شش هفت ماه بعد از ورود آزادگان تلفن خانه ما به صدا در آمد و ...
 حس کنجکاویم، گذران دقایق را برایم سخت می نمود!. نیم ساعتی تحمل کردم. به خانه ی عمه زنگ زدم. تلفن زنگ خورد. گوشی را برداشت. پرسیدم تماس گرفتند؟. با لحنی خوشحال گفت: «بله خدا روشکر با هم حرف زدند. اینجا نشسته اند» صدای آرزوی عاقبت بخیری و التماس دعای وی را از دور می شنیدم. گفتم بعد از رفتنش با من تماس بگیرید.
دقایقی بعد تلفن ما به صدا درآمد. بدون مقدمه از عمه پرسیدم، وقتی درب خانه آنها، به مادرش خبر دادی چه کرد؟ گفت: «امان احولپرسی به او ندادم. همین که گفتم بیا قرار است پسرت زنگ بزنه!. مشت به سینه کوفت، گریه کرد. چادری به سر کشید و با دمپایی همراهم آمد. گریه می کرد و می پرسید؟!. به دنبالش دخترانش نیز همراه شدند!. گریه می کرد و آنها را از آمدن منع می کرد. گریه و درد و دل می کرد تا تلفن به صدا در آمد. همین که گفت با او صحبت کنید گوشی را به ...اغا دادم. لحظاتی فقط اشگ می ریخت و زار می زد!. دقایقی با اشگ و قربان و صدقه از سلامتی وی پرسید؟ قرار شد در روزهای اینده با همین جا تماس بگیرد...».
چند روز بعد به طور اتفاقی به گلستان شهدای شهرمان رفته بودم. تویوتا استیشنی توقف کرد. جند نفر از ان پیاده شدند. یک نفر کیفی به دست داشت. به جز جوان کیف به دست، بقیه سوار شده و رفتند. چشم به وی دوختم. خیلی زود او را شناختم. در کمال ناباوری همان اسیر، همان طرف تماس گیرنده چند روز قبل بود!. سخت تعجب کرده بودم!. به طور حتم او نیز مرا شناخت. اما انگار هیچکدام جسارت گفتگو با هم را نداشتیم. نگاهی کرد و از کنارم گذشت!. زود به طرف محله ی قدیم- مان، محل خانه ی انان رفتم. دو نفر در حال نصب دسته لامپ و پلاکاردی بودند. بدون استقبال عمومی اما بهرمند از همه-ی خدمات و تسهیلات آزادگی به خانواده رجوع کرد ...
 

پی نوشت:
بی ارتباط است، من از این ضرب المثل «شتر خوابیده از خر گنده تره» بسیار خوشم آمده است. 

 

  تهیه وُ تدوین : عـبـــد عـا صـی 

رمان باز آ و بر چشمم نشین - 1

 
قسمت 1 رمان ❤  باز آ و بر چشمم نشین ❤

در ادامه مطلب

به قـلم زیبای : بیریا 63 و ساده 65

منبع: سایت نود و هشتیا

 خلاصه ی داستان :
داستان زندگی دختریست که با خانواده ی خودش و خانواده ی عمو و خانواده ی عمه اش در یک خانه باغ بزرگ زندگی می کنند . این داستان روایت عشق شهرزاد ست و …..
ژانر داستان : عاشقانه  
زبان داستان : اول شخص

باور

کوه بلندی بود که لانه عقابی با چهار تخم، بر بلندای آن قرار داشت. یک روز زلزله ای کوه را به لرزه در آورد و باعث شد که یکی از تخم ها از دامنه کوه به پایین بلغزد. بر حسب اتفاق آن تخم به مزرعه ای رسید که پر از مرغ و خروس بود. مرغ و خروس ها می دانستند که باید از این تخم مراقبت کنند و بالاخره هم مرغ پیری داوطلب شد تا روی آن بنشیند و آن را گرم نگهدارد تا جوجه به دنیا بیاید. یک روز تخم شکست و جوجه عقاب از آن بیرون آمد . جوجه عقاب مانند سایر جوجه ها پرورش یافت و طولی نکشید که جوجه عقاب باور کرد که چیزی جز یک جوجه خروس نیست. او زندگی و خانواده اش را دوست داشت اما چیزی از درون او فریاد می زد که تو بیش از این هستی. تا این که یک روز که داشت در مزرعه بازی می کرد متوجه چند عقاب شد که در آسمان اوج می گرفتند و پرواز می کردند. عقاب آهی کشید و گفت ای کاش من هم می توانستم مانند آنها پرواز کنم.

مرغ و خروس ها شروع کردند به خندیدن و گفتند تو خروسی و یک خروس هرگز نمی تواند بپرد اما عقاب همچنان به خانواده واقعی اش که در آسمان پرواز می کردند خیره شده بود و در آرزوی پرواز به سر می برد. اما هر موقع که عقاب از رویایش سخن می گفت به او می گفتند که رویای تو به حقیقت نمی پیوندد و عقاب هم کم کم باور کرد. بعد از مدتی او دیگر به پرواز فکر نکرد و مانند یک خروس به زندگی ادامه داد و بعد از سالها زندگی خروسی، از دنیا رفت.

 توهمانی که می اندیشی، هرگاه به این اندیشیدی که تو یک عقابی به دنبال  رویا هایت برو و به یاوه های مرغ و خروسهای اطرافت فکر نکن.