کودک در سنین پایین، سوراخ کردن گوش را تنبیه می داند !

کودک در سنین پایین، سوراخ کردن گوش را تنبیه می داند

 سوراخ کردن گوش در فرهنگ های مختلف از محبوبیت متفاوتی برخوردار است و بعضی از خانواده ها معتقدند این کار باید در سنین کودکی برای دختران انجام شود.

اصولا از لحاظ سیر رشد,رشد لاله گوش حداکثر تا 9 سالگی تمام می شود، یعنی بعد از این سن اندازه لاله گوش تغییر نمی کند. به همین دلیل بهتر است بعد از 6 سالگی کار سوراخ کردن گوش انجام شود، ولی اگر خانواده های اصرار دارند تا زودتر این کار را انجام دهند، ضرر چندانی برای کودک ندارد.

سوراخ کردن گوش نوازد از دید روانشناسان
برخی از والدین معتقدند که هر چه سریع تر بعد از تولد بهتر است گوش های کودک را سوراخ کنند چرا که نوزاد کمتر درد می کشد و اذیت می شود .از طرفی چون نمی تواند دست به گوشهایش بزند روند بهبودی سریع تر است. روانشناسان کودک در این زمینه اعلام کردند که سوراخ کردن گوش نوزادان صحیح نیست. زیرا نوزاد هیچ تصوری از گوشواره ندارد و تصور می کند دردی که می کشد به دلیل تنبیه یا آزار اوست.

از اینرو روانشناسان توصیه می کنند بهتر است تا زمانی که کودک علت این درد کشیدن و سوراخ کردن گوش را متوجه بشود و از شما بخواهد که گوش هایش را سوراخ کنید و به درکی رسیده است که به گوشهایش تا بهبودی کامل دست نمی زند به تعویق بیاندازید. 

سوراخ کردن گوش و ابتلا به عفونت در نوزادان
مجله آمریکایی مراقبت بالینی از پوست طی یک مطالعه ای که انجام داده بیان کرد که 20 درصد سوراخهایی که در بدن ایجاد می شود مثل سوراخ گوش می تواند عامل سرایت عفونت باشد . حفره های اضافی که در پوست ایجاد می شود می توانند آلودگی را از طریق پوست به داخل بدن منتقل کنند یا حتی به افراد دیگر سرایت دهند.

این مجله در توصیه ای به والدین نوشت : سوراخ کردن گوش نوزادان حداقل تا 6 ماهگی ایده مناسبی نیست چرا که سیستم ایمنی بدن نوزاد تا این زمان هنوز به صورت کامل مجهز نشده و احتمال اینکه نتواند با عفونت احتمالی سوراخ کردن گوش مبارزه نکند را دارد.

توصیه برای پیشگیری از عفونت
آکادمی بیماری‌های کودکان آمریکا برای پیشگیری از عفونت و سایر عوارض پس از سوراخ‌کردن گوش، توصیه‌های جالبی برای همه والدین دارد. این توصیه‌‌ها در تمامی کشور‌های دنیا مورد توجه والدین قرار گرفته و اگر به طور دقیق آنها را رعایت کنید، می‌توانید مطمئن باشید که پس از سوراخ‌کردن گوش فرزندتان مشکلی برای او پیش نخواهد آمد
کودکتان را برای سوراخ‌کردن گوش، نزد پزشک، پرستار یا تکنسین ماهر در این کار ببرید. لذا سوراخ‌کردن گوش در خانه با نخ و سوزن و به وسیله مادربزرگ‌ و یا یکی از اطرافیان کودک کاملا غیربهداشتی است

 گوش پیش از سوراخ‌کردن باید با الکل یا محلول‌های مشابه کاملا ضدعفونی شود. اگر شما کودکتان را به یکی از مراکز بهداشتی برای سوراخ‌کردن گوش ببرید، کارکنان این مراکز، مواد ضدعفونی‌کننده را با غلظت مناسب، پیش از سوراخ‌کردن گوش کودک مورد استفاده قرار می دهند.

بهتر است ابتدا از گوشواره‌ طلای ساده استفاده کنید تا از احتمال بروز واکنش حساسیتی کاسته شود. این گوشواره‌های طلای ساده، اغلب میخی شکل هستند و می‌توانید آنها را از طلافروشی‌ها تهیه کنید. بنابراین انواع گوشواره‌های میخی و نگین‌دار، که در محل سوراخ‌کردن گوش فروخته می‌شوند و اغلب از فلزات بدل ساخته شده‌اند، برای استفاده بلافاصله پس از سوراخ کردن گوش کودک مناسب نیستند.

آرتروز

آرتروز یا "استئوآرتریت"به تغعیرات "دژنراتیو"یا  (DJD) به عبارت دیگر ، به سائیدگی در مفاصل اطلاق می شود.
شروع این تغعیرات معمولا در سنین جوانی در مفاصل فرد ایجاد می گردد که در بعضی مفاصل مثل شانه و زانو ابتدا بصورت نرمی غضروف مفصلی یا کندرومالاسی شروع شده که در صورت عدم درمان منجر به سائیدگی سطح مفصلی غضروفها یا استئوآرتریت خواهد شد
شکایت این بیماران بصورت درد با تورم و یا بدون تورم مفصل می باشد. اکنون دانشمندان ، طبق بررسی های آماری، نشان داده اند که در صد ایجاد تغعیرات دژنراتیو در افراد بلند قد غیر ورزشکار و با حجم عضلات کم، بیشتر از افرادی می باشد که دارای قد کوتاه و عضلات قوی و ورزشکارند، می باشد. چون عضلات قوی اطراف مفصل ، نقش حمایتی بسیار مهمی از مفاصل بازی  کرده و عملا میزان سائیدگی مفصل را بسیار کاهش می دهند
 امروزه بسیاری از جوانان از درد های مفاصل در سنین جوانی رنج می برند و این بدلیل کم تحرکی در زندگی ماشینی امروز است                                                                
 

البته لازم به ذکر است که اگر با بیماری مواجه شویم که از نرمی غضروفهای مفصلی و یا آرتروز مفصلی رنج می برد  باید در انتخاب ورزش مناسب برای او بسیار دقیق باشیم و بجای انجام ورزش های دینامیک  که با حرکات  شدید مفاصل توام می باشند ، وی را تشویق به انجام ورزشهای استاتیک نمائیم . یعنی در حالتی که مفاصل تقریبا ثابت می باشند ، بیمار اقدام به انقباض و ورزش  دادن عضلات اطراف مفصل بنماید  و از انجام هرگونه حرکت سریع مفصل و یا مفاصل مبتلا پرهیز نماید
درمان آرتروز در طب غربی شامل داروهای ضد درد استروئیدی و غیر استروئیدی و نیز گلوکز امین  و کندروتین که از مواد تغذیه کننده غضروفها بوده و پیشرفت آرتروز ها را به تاخیر می اندازد، می باشد
اما عوارض جانبی این دارو ها روی کبد ، کلیه  و سایر ارگانهای داخلی  بیمار زیاد می باشد و نیز درموارد متوسط و شدید بیماری، داروها به خوبی قادر به کنترل بیماری نمی باشند

راهکارهای غلبه بر افسردگی

اگر شما هم یکی از هزاران افسرده جهان هستید باید یک سری از کارها و رفتارها را اعمال کنید تا بر افسردگی خود غالب شوید.

به همین دلیل در این بخش میخواهیم در مورد راهکارهای غلبه بر افسردگی به سخن بپردازیم:

1- وقتی صبح از خواب بیدار شدید سعی کند سریع از جای خود بلند شوید. همچنین برنامه خوابی منظمی داشته باشید.

2- از نرمش و ورزش غافل نشوید. هر کاری که شامل فعالیت و تحرک جسمی باشد، حالتان را بهتر خواهد کرد. اگر هنگام پیاده روی افکار منفی به شما هجوم آورد به ورزش دیگری بپردازید. نرمش و ورزش‌های موسوم به ایروبیک (ورزش‌های هوازی) و شنا بسیار مفید می‌باشند. تمرینات بدنی منظم قوی‌ترین عامل طبیعی است که می‌تواند افسردگی را برطرف سازد.تحقیقات ثابت کرده اند که ورزش باعث کاهش نگرانی و اضطراب میشود.

ورزش افسردگی خفیف را درمان می‌کند. نگرش فکری و عزت نفس را بهبود می‌بخشد. عملکرد قلب را تقویت می‌کند. فشار خون را پایین می‌آورد. عمل انتقال اکسیژن به سراسر بدن را بهبود می‌بخشد. از پوکی استخوان جلوگیری می‌کند. موجب کنترل قند خون می‌شود.

3- اعتقادات مذهبی خود را تقویت کنید و به خدا توکل کنید. همچنین در مراسم مذهبی و فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنید.

4- اهداف واقع بینانه ای داشته باشید. اهداف سخت و مشکل برای خود تعیین نکنید و مسئولیت بیش از حد را به دوش نگیرید. از خود انتظار زیادی نداشته باشید. هر روز یک هدف کوچک برای خود تعیین کنید و سعی کنید به آن برسید. به یاد داشته باشید اگر افسردگی انرژی و انگیزه ما را کاهش می‌دهد، انجام حتی یک کار کوچک در روز به شما کمک می‌کند احساس بهتری راجع به خود داشته باشید.

5- سعی کنید با دیگران معاشرت کنید. کنار دیگران بودن به مراتب بهتر از تنهایی است و به شما کمک می‌کند. وقتی حوصله ندارید شاید خوشتان نیاید با دیگران صحبت کنید ولی بهتر است بدانید در چنین شرایطی حرف زدن با دیگران می‌تواند به شما کمک کند. سعی کنید با کسانی که دوست دارید و در مورد موضوعی که دوست دارید، صحبت کنید.

6- سعی کنید حالت چهره خود را تغییر دهید. پژوهش گران دریافته اند که حالت صورت شما می‌تواند احساسات را تغییر دهد. پس لبخند بزنید و اگر بی اختیار اخم کرده‌اید، اخم‌هایتان را باز کنید.

7- هر بار کاری را خوب انجام می‌دهید و یا هر وقت که حالتان خوب است، احساس و افکار خود را یادداشت کنید. به مرور این نوشته‌ها در زمان‌هایی که احساس خوبی ندارید به شما نشان می‌دهد که این حال بد شما پایدار نبوده و مدتی بعد احساس بهتری خواهید داشت.

8- از یک متخصص کمک بگیرید. بزرگ‌ترین کمک به افراد افسرده این است که آن‌ها را ترغیب کنیم تا از دیگران کمک بگیرند. افراد خانواده و دوستان وی باید او را تشویق و ترغیب کنند تا درمان را شروع کنند و خود را از درد و رنج‌های ناشی از بیماری نجات دهد. در مورد بیماران افسرده هرگونه حرف، اقدام یا فکر مربوط به خودکشی را نادیده نگیرید و از یک متخصص کمک بخواهید.

9- تغذیه مناسب داشته باشید. ارتباط اساسی و ظریفی بین جسم و روح وجود دارد. تغذیه مناسب نه تنها به بهبود کیفیت جسم کمک می کند بلکه روح را نیز ارتقا می بخشد. اختصاص بخش اعظمی از تغذیه به میوه ها و سبزیجات تازه و غلات بسیار مفید است. بهتر است مصرف چربی و شیرینی جات را محدود کنید. بعضی مطالعات حاکی از این حقیقت است که اسید چرب امگا 3 و ویتامین B12 به تغییر خلق و خو و رفع افسردگی کمک می کند. یکی از بارزترین علایم افسردگی اضطراب می باشد و مصرف بیش از اندازه کافئین باعث بروز عصبیت، دلهره و اضطراب می شود. محدود کردن موادی مثل قهوه، چای، شکلات و... می تواند تغییر به سزایی در بهبود خلق و خو داشته باشد.

10- خلاقیتها و استعدادهای خود را کشف کنید. نقاشی، عکاسی، بافندگی و یا نویسندگی فعالیت هایی هستند که فرد با انجام آن می تواند احساس درونی خود را بهتر بیان کند. خلاقیت احساس خوبی در فرد ایجاد می کند. هدف خلق شاهکار نیست. بلکه انجام کاری است که ایجاد لذت می کند و رضایت خاطر بیشتری به همراه دارد.

دولت اجازه یافت به ورزش کمک کند

     تیرماه 1391 نقطه عطفی در تاریخ باشگاه برق بود . لحظه ای که باشگاه برق به اصطلاح ((خصوصی)) شد . باشگاهی که بالغ بر 65 سال یا دولتی بود یا دولت از آن حمایت می کرد . سال 1391 سالی بود که باشگاه محبوبمان یکه و تنها در دنیای نامردمیهای فوتبال رها شد . فوتبالی که 90 درصد آن ، هنوز دولتی بود .

     اولین قرعه های خصوصی شدن به نام باشگاه برق خورد . نه زیرساختی آماده بود و نه برنامه ریزی برای خودکفائی باشگاه شده بود . نه مثل کشور همسایه وامهای کم بهره بلند مدت به باشگاه ها واگذار شد نه مثل سایر کشورها ، قوانین از بخش خصوصی و سرمایه گذار در ورزش حمایت می کرد .

     باشگاه ما موش آزمایشگاهی بود . به مثابه نوجوانی بود که تا دیروز پدر و مادر زیر بال و پر او را می گرفتند ولی امروز بدون حامی ، در غربت رها گشته است .

     چند روز پیش که مجلس دوباره قانون اجازه به شرکتهای دولتی مبنی بر کمک به باشگاههای ورزشی را تصویب نمود ، آه از نهادم برخاست . چرا در کشور ما همه کارها با آزمون و خطا انجام می گردد ؟ چرا کارها بدون کارشناسی لازم انجام شده و به عاقبت امور نگریسته نمی شود ؟ چرا بعد از اینکه با احساسات خیل عظیم هواداران یک باشگاه اصیل بازی شد و باشگاه محبوبشان رو به نابودی رفت باید این تصمیم اتخاذ می شد ؟

     چند روز پیش که مصوبه مجلس را دیدم ، گفتم ای کاش شرکت برق منطقه ای چند سالی صبر کرده بود . ای کاش حاضر نشده بود اولین باشگاه در امر خصوصی سازی باشد . ای کاش مسئولین فارس کمی پیگیر بودند . ای کاش نتیجه پیگیری پیشکسوتان و هواداران نتیجه داده بود.

و در نهایت ای کاش باشگاه برق هنوز دولتی بود تا بتواند از این قانون استفاده کند .

بهترین سال زندگی شما چه سال هایی است؟

پژوهش ها در این باره تصویری از این دهۀ زندگی ترسیم می کنند که دارای مشخصه های ثبات روزافزون و همچنین تغییرات مهم است. در فرهنگ عامه، اغلب دهۀ چهارم زندگی (از سی سالگی تا چهل سالگی) را بهترین سالهای زندگی می دانند. جدا از دغدغه های مالی و شخصی دهۀ سوم زندگی و در حالیکه هنوز از چالش های مربوط به دهه های پنجم و ششم زندگی خبری نیست، دهۀ چهارم را بهترین سن از لحاظ آزادی و مسئولیت می دانند. اما نظر علم راجع به سی و چندسالگی چیست؟
پژوهش ها در این باره تصویری از این دهۀ زندگی ترسیم می کنند که دارای مشخصه های ثبات روزافزون و همچنین تغییرات مهم است. برخی از پژوهش ها ۳۵ سالگی را بهترین سن دانسته و ۳۳ سالگی را سال شروع خوشبختی و شادی واقعی می دانند. اکثر افراد بالای صدسال، بهترین دهۀ زندگی خود را دهۀ چهارم آن دانسته اند.
در عین حال، برخی پژوهش ها اشاره دارند که دهۀ چهارم دوره ای برای بحران های وجودی، به صدا در آمدن ساعت های بیولوژیک جسم و افزایش نارضایتی شغلی هم هست.
در زیر آنچه که علم از فراز و نشیب ها و خوبی و بدی های دهۀ چهارم زندگی می گوید آورده شده است.
بهترین سال زندگی انسان چه سالی است؟
آغاز و پایان این دهه می تواند دربردارندۀ تغییرات مهمی باشد
اگر قرار باشد یک تغییر شغلی مهم انجام دهید، به یک شهر جدید نقل مکان کنید، در یک ماراتن شرکت کنید، یا ازدواج کنید، احتمالاً آن را در شرف رسیدن به سی سالگی انجام خواهید داد.
آنهایی که به دهۀ چهارم وارد یا از آن خارج می شوند، به احتمال زیاد نوعی "حسابرسی زندگی" را برای ارزیابی معنادار بودن زندگی و میزان رضایتشان از آن را در مورد خود انجام می دهند. براساس نتایج پژوهشی تازه، ما گرایش داریم تا از صفحه های آخر دهۀ های زندگیمان به عنوان فرصت هایی برای ارزش گذاری مسیرهای زندگی بهره بگیریم و در زندگیمان تغییر ایجاد کنیم. ورود به دهۀ جدید زندگی، الهام بخش جستجو برای یافتن معناست، و می تواند "تصور ورود به یک دوران طلایی جدید" را به ما القا کند. پژوهشگران این مطالعه را با مشاهدۀ رفتار ۹ای ها (۲۹ ساله ها، ۳۹ ساله ها، ۴۹ ساله ها،...) انجام داده بودند.
پیش به سوی پیشرفت های شغلی
در حالیکه دهۀ سوم زندگی بیشتر معطوف به درس خواندن، بیکاری یا کار بدون شایستگی، انتخاب مسیر شغلی، و اضافه کاری برای بالا رفتن از نردبان ترقی است، دهۀ چهارم بیشتر معطوف به لذت بردن از موفقیت شغلی و مالی است.
ما بین ۳۰ تا ۳۹ سالگی، دوره ای برای فرازهای شغلی است. بر اساس نتایج تحقیقات payscale.com، زنان سی وچند ساله به طور میانگین در ۳۹ سالگی می توانند منتظر اوج رشد دستمزد خود باشند. بر اساس مطالعه ای که در مورد نوآوران علمی و برندگان نوبل انجام شده است، احتمال اینکه هنرمندان و دانشمندان در سالهای انتهایی دهۀ چهارم زندگی به موفقیت بزرگ خود دست یابند، بیشتر است. پژوهشی که در سال ۱۹۷۷ انجام رسید، نشان می دهد که برندگان نوبل فیزیک در زمان پژوهشی که نوبل را برایشان به ارمغان آورده، به طور میانگین ۳۶ سال داشته اند، سنی که برای برندگان نوبل شیمی ۳۹ سال است.
اگر از مسیر شغلی ای که انتخاب کرده اید، راضی نیستید، احتمالاً احساستان در مورد کارتان بدتر خواهد شد. برخی تحقیقات نشان می دهد که سی وچندساله ها کمتر از سایرین از شغل خود رضایت دارند.
شخصیت تان احتمالاً تغییر چندانی نخواهد کرد
ویلیام جیمز، روانشناس قرن بیستمی و استاد دانشگاه هاروارد، زمانی گفت که پس از سی سالگی، شخصیت "مثل گچ سفت می شود." او معتقد بود که شخصیت با فرارسیدن بزرگسالی شروع به ثبات یافتن می کند. برخی پژوهش ها این باور قدیمی را تایید می کنند.
ویژگیهای شخصیتی ما، حداقل تا حدی، تحت تاثیر ژنتیک ما تعیین می شوند. اما از کودکی تا بیست وچند سالگی، شخصیت ما دستخوش تکاملی اساسی می شود، و با نزدیک شدن به سی سالگی از سرعت این تغییرات کاسته می شود. اگر چه ویژگی های بنیادی شخصیتی پس از عبور از مرز سی سالگی تغییر چندانی نمی کنند، اما این بدین معنی نیست که ما نمی توانیم همچنان خود را به چالش بکشیم، متفاوت از شخصیتمان رفتار کنیم یا از نظر شخصیتی رشد کنیم. بلکه همزمان که زندگیمان ثبات بیشتری می یابد، شخصیت مان نیز به ثبات بیشتری می رسد.
پاول کاستا، روانشناس شخصیتی، در این زمینه می گوید: " پس از سی و سی وپنج سالگی، دیگر شاهد دگرگونی های بسیار بزرگی که از اوایل کودکی تا اوایل بزرگسالی شاهدش هستید، نخواهید بود. همچنان تغییرات شخصیتی ممکن است بروز کنند، اما شدت آنها به نسبت تغییرات شخصیتی مراحل قبلی زندگی بسیار کمتر است."
ممکن است دچار افسردگی پیش از میانسالی شوید
هر دهه ای از زندگی بحران خاص خود را دارد و دهۀ چهارم نیز مستثنا نیست.
بحران ربع زندگی، پیش درآمدی بر بحران میانسالی است که ممکن است از میانۀ دهۀ سوم تا میانۀ دهۀ چهارم زندگی در فرد بروز کند. اما معمولاً در سی سالگی در فرد ظاهر می شود. به طور کلی احساس در جا زدن در یک شغل یا رابطه به این برهۀ اضطراب وجودی و پرسشگری دامن می زند.
الیور رابینسون، روانشناس بریتانیایی، در این زمینه می گوید: "این مسئله باعث می شود که فرد حس کند از بیرون یک طور آدم است، ولی در واقع از درون آدم دیگری است، و این موضوع به اختلاف میان رفتار شما با حس دورنی تان نسبت به خود دامن می زند."
رابینسون توضیح می دهد که این احساس در فرد باعث ایجاد شوق به تغییر و یافتن نقشه ای برای خروج از وضعیت فعلی می شود. ممکن است این فرآیند دشوار باشد، اما در نهایت ارزشش را دارد: هشتاد درصد بزرگسالانی که رابینسون مورد مطالعه قرار داده نگاهی مثبت به بحران میانسالی خود داشته اند.
خوشحالی واقعی تازه شروع می شود
وقتی که از بحران ربع زندگی گذر کنید، زمان آن است که واقعاً از زندگیتان لذت ببرید. یک بررسی در سال ۲۰۱۲ نشان می دهد که هفتاد درصد بالای چهل ساله های بریتانیایی که در این بررسی حضور داشته اند گفته اند که تا قبل از سی وسه سالگی واقعاً شاد نبوده اند.
بیش از نیمی از پاسخ دهندگان گفته اند که زندگی در ۳۳ سالگی لذتبخش تر است، ۴۲ درصد گفتند که در این سن نسبت به آینده خوشبین تر بوده اند، و ۳۸ درصد گفته اند که در این سن کمتر از گذشته استرس داشته اند.
دانا داوسون، روانشناس و یکی از نویسندگان این تحقیق، می گوید: "سن ۳۳ سالگی زمانی است که فرد سادگی و خامی کودکی و دم دمی مزاجی سالهای نوجوانی را کنار گذاشته، بدون اینکه انرژی و شوق سالهای جوانی را از دست بدهد. در این سن معصومیت فرد از دست رفته، اما دریافتمان از واقعیت با یک حس امیدواری قوی مخلوط می شود، و روحیۀ "من می توانم" را در فرد پدیدار می کند، که باور داشتن نسبت به استعدادها و قابلیت هایمان."
براساس یک بررسی دیگر که در بریتانیا صورت گرفته، ما بهترین توازن را میان کار و زندگی در سن ۳۴ سالگی برقرار می کنیم و در ۳۸ سالگی به خرسندی واقعی می رسیم.