نقدی کوتاه بر شیار 143
شیار 143 را بالاخره دیدم. در پرده ای بسیار بزرگ. اما خب انتظاراتم که برآورده نشد هیچ، اندکی هم پشیمانی به بار آورد. شیار فیلم متوسطی است. حتی با اندکی چشم پوشی به خاطر موضوعش شاید متوسط رو به بالا. یعنی 6 از 10 اما حتما در جایگاه یک فیلم خوب نیست. عدم پرداختن شخصیت ها مهمترین نقطه منفی فیلم است. درحدی که به جای یک رزمنده اگر یک کودک گم شده را می گذاشتند، تفاوت چندانی در سیر فیلم رخ نمی داد. نحوه روایت فیلم جالب بود و نه عالی. بازی ها قابل تحسین بود. به ویژه بازی خانم زارعی. بر خلاف برخی بنده معتقدم که سیمرغ حق مسلم مریلا زارعی بود. خیلی جا ها بی مورد دوربین سر دست بود و غیر از سردرد نتیجه ای برای مخاطب نداشت. سکوت در این فیلم زیاد است. به این معنا که چون پرداخت فیلمنامه و کشش آن زیاد نیست عدم استفاده از موسیقی به چشم می آید. بر خلاف فیلم خوش ساختی مثل دهلیز، که کم بودن موسیقی نه تنها فهم نمی شود بلکه اصلا به ذهن نمی آید. و نکته پایانی اینکه طرح این داستان بیشتر مناسب یک فیلم 30 دقیقه ای است نه 100 دقیقه ای.
نکات البته زیاد است. اما به این مختصر اکتفا می کنم. هر چند نکات مثبتی هم در فیلم وجود داشت که عمده آن را در بازی های فوق العاده می دانم.
والسلام.