سلام به همه دوستای خوبم
بالاخره بعد از گذشت یه سال و اندی شاید هم یه سال و گوگوش نه اندی اومدم به وبلاگ عزیز خودم سر بزنم البته من همیشه بهش سر میزنم ولی راستش نمیخواستم چیزی بنویسم. من این وبلاگ رو زمانی درست کردم که از زمین و زمان متنفر بودم هر چند الان هم اون تنفر هست اما به شدت و حدت اون روز نیست و اینکه حالت دیگه نسبت به زمین و زمان نیست بلکه از جهل و نادونی خودم هست. اون روزها رو هیچوقت از یاد نمیبرم روزهای وحشتناکی بودن اما خود خدا خودش تونست یه کاری کنه که اون همه ناراحتی و دلخوری و عصبانیت رو با رحمت خودش تبدیل به خوشی و شادی و لبخند یا بهتره بگم تبدیل به قهقهه و ابدی کنه. امروز اومدم تا از خدا تشکر کنم. خدا توی اون مهمونی بزرگترین مظلوم بودش چون همه قرار شد ازش گله کنیم و سرش داد بزنیم اما امروز من میخوام بگم خدا تنها کسیه که میتونیم بایستیم کنارش و با افتخار بگیم این همون بادی گارد منه که قراره تا ابد و تا زمانیکه خودش هست نگهدارمونه. شاید خیلی ها نفهمن چی دارم میگم اما همینکه من و چند نفر دیگه بفهمیم خودش کلیه مگه نه ؟
دلم برای نوشتن توی وبلاگ تنگ شده. در ضمن الانم اومدم کافی نت دارم این اینو مینویسم. الهی لبای همتون خندون خودتون گلدون و دلاتون آفتابگردون جمال الهی باشه . بازم دعا کنین تا من آدم بشم.